Van Kagbeni naar Marpha 2.670 meter

Vanmorgen waren we op tijd op, maar de trage bediening in het hotel maakte dat al snel ongedaan. Om 08:00 uur verlaten we Kagbeni via de rivierbedding. In het regenseizoen loopt dit helemaal vol met water, maar op dit moment is deze route een alternatief voor de hoger gelegen weg. De eerste 1,5 uur is de wind nog matig, maar na 09:30 uur wordt de wind sterker. Jomsom heeft de bijnaam “Windy vallei” en we begrijpen beide hoe ze daar op zijn gekomen.

Jomsom bestaat grofweg uit 3 delen; eerst loop je door een deel met een school en een aantal overheidsgebouwen. Dan volgt een militaire opleidingsschool voor “mountain war fare” en tot slot het gedeelte van de stad waar de hotels en de luchthaven zich bevinden. De vluchten vanuit Jomsom gaan allemaal naar Pokhara; ook de vluchten met al eindbestemming Kathmandu. De meeste vluchten gaan, door de harde wind, alleen in de ochtend.

Na een thee pauze in Jomsom, lopen we verder door een desolaat maanlandschap. De toppen van de ons omringende bergen, verstoppen zich achter donkere wolken. Ik kan nu begrijpen waarom veel toeristen vanuit Jomsom de bus nemen.

Na ruim 1 uur lopen van Jomsom, komen we bij een oase in het maanlandschap.

Het bord ”Welkom in Marpha” komt als een verrassing. We logeren in het Snowleopard Guest house en op dit moment zijn we nog de enige gasten. De kamer heeft een echte badkamer met een zittoilet en wasbak. Als er nu ook nog warm water is, ben ik echt blij. Na de beste Dal Bhat tot nu toe, zijn we naar de kamer gegaan voor de beloofde warme douche. Helaas kwam er weer eens geen warm water uit de kraan.

Gelukkig kon Sanu de gebruikelijke emmer heet water weer voor ons regelen. Nu kom ik erachter hoe lekker het is als er gewoon warm water uit de kraan komt op het moment dat ik het wil. Marpha is zeker de moeite waard, maar de hoofdstraat bestaat bijna alleen uit souvenirshops die allemaal hetzelfde verkopen. Hier rustig rondlopen, kan je vergeten, want bij elke winkel wordt je aangesproken om binnen te komen kijken.

Hoog boven Marpha ligt een klooster dat er erg nieuw uitziet. De enige reden om de klim naar boven te maken, is het uitzicht. Het klooster heeft totaal geen sfeer en de monniken vermaken zich door het draaien van luide muziek. Omdat Marpha de “Appel hoofdstad” van Nepal is, gaan we maar een kopje thee drinken met een stuk Appelkruimel taart.

De rust in dat theehuis wordt al snel verstoord door een grote groep toeristen die hier neerstrijkt. Ook in het hotel zijn in de tussentijd 2 andere groepen binnengekomen. Marpha is mij te druk, geef mij de rust van de andere kant van de Thorung La maar.  Het eten is hier erg lekker en ik kan de Yak Curry aanraden.

Als we even in de kamer zijn, komt Sanu ons vertellen dat er een aardbeving is geweest in Japan. De beelden van de tsunami die volgen zijn verschrikkelijk en samen met Sanu kijken we in de huiskamer van de eigenaar naar het nieuws. Dit wil je echt niet meemaken.