Vlucht van Amsterdam naar Toronto

Het is weer eens ouderwets vroeg opstaan. De vlucht  vertrekt om 09:35 en volgens de check-in bevestiging moeten we al om 08:10 boarden.

Als we om 06:45 op Schiphol aankomen en inchecken, blijkt de gate pas om 08;30 open te zijn.

De vlucht heeft helaas buiten 17 C-cls stoelen ook nog 4 M-cls stoelen beschikbaar te hebben, dus geen upgrade.

Wim voelt zich helaas erg grieperig, maar wil de vlucht niet uitstellen naar morgen. Ik hoop dat hij zich snel beter gaat voelen.

Als we eindelijk instapkaarten krijgen, blijken we niet naast elkaar te zitten. Wim zit in het midden van een rij van 3 aan het raam en ik zit 1 rij daar achter in het midden van een rij van 3 in het midden.

Als de Rus naast mij vraagt of het cabine personeel mij kan wisselen met zijn vrouw die achter hem zit (hij denkt dat ik alleen reis, geef ik op mijn beurt aan dat mijn echtgenoot op rij 14 zit.

Gelukkig wil de man die naast Wim zit ruilen met de vrouw van de Rus, waardoor ik op zijn plek kan zitten en dan kunnen de rus en zijn vrouw ook naast elkaar zitten.

Als dan ook mijn tv schermpje is reset, staat niets een fijne vlucht in de weg.

Er zitten een aantal passagiers aan boord die deze vlucht alleen maken omdat dit 1 van de laatste vluchten van de MD11 is. Een andere ipb-er heeft zelfs haar verlaagde psn nummer gebruik om de laatste vlucht vanaf Montreal mee te kunnen.

Na een vlucht van zo’n 7 uur komen we aan in Toronto. Na een kleine vertraging bij de paspoort check, lopen we bijna direct door naar de uitgang. Snel even wat geld uit de ATM halen en dan naar de stad. Omdat we al een hotel hadden geboekt, konden we meteen een taxi naar het hotel pakken.

Het hotel ligt in down Town Toronto en op loop afstand van Yonge Street. Als we gesetteld zijn lopen we deze straat uit richting Lake Ontario. Op driekwart van deze lange straat, krijgen we trek in een hapje en drankje en stoppen we bij een koffiehuis. Omdat ik enorme dorst heb, neem ik een cola. Bij de eerste slok gaat en mis en het volgende wat ik me kan herinneren is dat Wim me wakker maakt terwijl ik op de grond lig. Ik ben flauwgevallen en van een barkruk achterover gevallen met m’n hoofd op de vloer.

Als Wim m’n hoofd optilt, blijk ik een gat in m’n hoofd te hebben.

Binnen no-time is er een ambulance gebeld en lig ik op een brancard op weg naar het ziekenhuis. Daar wordt ik eerst met brancard en al in de gang geparkeerd. Later krijg ik een eigen hokje op de eerste hulp en wordt ik aan de monitor gelegd. Gelukkig heb ik geen neurologische schade opgelopen. Alleen een flinke jaap ik m’n hoofd waarvoor ze 5 nieten nodig hebben om die enigszins bij elkaar te krijgen.

Deze moeten een week blijven zitten en dan moet ik ze bij een dokterspost laten verwijderen. Omdat we dan in Churchill zitten, krijgen we zelfs de tang mee, die ze nodig hebben om ze te verwijderen.

Gelukkig heeft Wim in de tussentijd al e.e.a. kunnen melden bij de verzekering. Hierdoor hoeven we niet zelf af te rekenen, maar regelt de lokale vertegenwoordiger van het zilveren kruis alles voor ons. Anders moet je heer meteen betalen voor je het ziekenhuis verlaat. En het loopt ook hier flink op. Totaal voor de ambulance, onderzoeken e.d. kwam op bijna CAD 1.000. Als ze ook nog voor een MRI scan waren gegaan, was er nog een CAD 1.800 bijgekomen.

Eenmaal weer teug in het hotel, was ik heeeel voorzichtig het bloed uit m’n haar. Ma een aspirine en een paar dropjes, voel ik me goed genoeg om even te gaan eten. Uiteindelijk eten we bij het Hard Rock Café en burger en begin ik me beetje bij beetje beter te voelen.

Nu vroeg slapen en morgen zien we weer verder.