Jomsom naar Pokhara

Vandaag laat Nepal zich van zijn slechtste kant zien. Als we om 05:30 uur wakker worden, zien we al dat er erg veel bewolking is. Een uur later, bij het ontbijt zijn er al wat meer bezorgde gezichten. Er is nog een groepje dat vandaag naar Pokhara wil vliegen en zich zorgen maakt. Na het ontbijt gaat de gids informeren hoe het zit. We staan geboekt op de 2de vlucht van vanmorgen en zouden om 08:10 uur moeten vertrekken. Om 09:00 uur krijgen we het definitieve antwoord; vandaag geen vluchten tussen Jomson en Pokhara.

Snel regelen ze voor ons een alternatief, een auto met chauffeur en om 09:30 uur rijden we met een volgeladen 4x4 Toyota Landcruiser richting Pokhara. Dit is een rit van 8-9 uur. Naast onze rugzakken zijn ook nog een paar zakken van 10 kilogram appels geladen die de gids nog in het stadje had gekocht. Het is bijna festivaltijd en dan moet er uitgedeeld worden in het dorp waar hij woont.

Als we Jomson achter ons laten, volgen we de route van de Annapurna Circuit. De volgende plaats is Marpha. Hier koopt de gids nog een zal met tien kilo appels voor thuis voordat we verder rijden. Langzaam begint de weg wat slechter te worden, maar dit is Nepal net na de regentijd. Het begint nu ook te regenen en we beginnen te snappen waarom de vluchten zijn geannuleerd. Voor de thee stoppen we in een bekende plaats, maar tot onze verbazing stoppen we zelfs bij het guesthouse waar we destijds hebben overnacht. Het ziet er nog hetzelfde uit, maar het restaurant gedeelte is vervangen door een modern gebouw met restaurant en kamers.

Na de thee gaat het echte werk beginnen.

Deze rit naar Pokhara zal er een worden die we niet licht zullen vergeten. De weg lijkt alsof we in een film zijn beland waarin de hoofdrolspelers een idioot gevaarlijke weg moeten zien te overleven. Echter, wij zijn die hoofdrolspelers. De weg blijkt een breed geiten pad, slingerend over steile heuvels en bergen en door eeuwenoude dorpjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. De grote hoeveelheid regen die hier de afgelopen maand is gevallen heeft de weg veranderd in een modderig pad vol met diepe plassen en vol met obstakels als keien en vernauwingen. De weg voert langs steile modderige hellingen en passen, langs, en soms zelfs onder watervallen door en door riviertjes die over de weg stroomden en dit terwijl onder ons een woeste rivier stroomt die door het vele water hoger staat en sneller stroomt dan normaal. Regelmatig komen we tegenliggers tegen en moeten we terug uit om ruimte te maken om elkaar te kunnen passeren. De weg was vaak zo krap dat de spiegels ingeklapt moest worden. Een stuurfout en we zouden tientallen meters omlaag tuimelen, een niet zo fijne gedachte. We delen de weg met geiten, ezels, paarden en de lokale bevolking, vaak op motoren en brommers, die soms met ware doodsverachting op de weg blijven rijden terwijl het zware verkeer op hen afstormt.

Onderweg komen we langs landslides die hele dorpjes hebben weggevaagd en waar niets mee rest dan een vlakte met stenen en modder. De gids weet ons precies te vertellen hoeveel huizen waren getroffen en hoeveel mensen daar het leven hebben gelaten.

Als we na  ruim 10 uur rijden eindelijk aankomen in Pokhara, is het donker en regent het nog steeds. Eenmaal in het hotel is er nog wat gedoe met de achtergelaten was, maar dat is gelukkig redelijk snel opgelost. Na een heerlijke maaltijd en een paar Fish Tail cocktails, kijken we terug op een enerverende dag.