Van Refugio Pehoe via de Valle del Frances naar Refugio los Cuernos

Vandaag hadden we een trekking van totaal 10 ½ uur op het programma staan.

Het eerste stuk van Pehoe naar Campamento Italiano, was 7,6 kilometer over een redelijk vlak terrein.

Helaas begon het halverwege dit stuk al te regenen.

In Campamento Italiano laten we een deel van onze bagage achter in een shelter.

Vanaf dit kamp is het 2 ½ uur lopen, via de Valle del Frances, naar Campamento Britanico.

Vandaar is het nog een ½ uur lopen naar het uitzichtpunt.

Deze route is erg zwaar. Je moet zeker in het begin flink klimmen en klauteren om boven te komen.

Vanaf het uitzichtpunt moet je via dezelfde route terug naar Campamento Italiano.

Gelukkig was het inmiddels gestopt met regenen en liet de zon zich weer zien.

Al we aankomen bij Campamento Italiano, pikken we onze tassen weer op en lopen door naar Refugio los Cuernos.

Dit deel van de route was erg mooi en liep parallel aan lago Nordenskjold.

Een minuut of 45 voordat we bij de volgende refugio zouden aankomen, viel ik tijdens een lange afdaling. Het ene moment keek ik naar het strand onder ons en het andere moment lag ik op mijn buik in het zand en sloeg ik met mijn voorhoofd op een steen.

Door het gewicht van mijn rugzak kon ik zonder hulp niet opstaan. Gelukkig kwam Wim me snel te hulp en kreeg hij ook nog hulp van 2 Australiërs die een paar meter achter ons liepen.

De schade valt gelukkig mee, 3 flinke bulten op mijn hoofd, een schaafwond op mijn linkerschouder en twee pijnlijke knieën.

Daarnaast was mijn cameratas kapot, maar de inhoud was gelukkig nog heel.

Voorzichtig lopen zijn we verder gegaan. Even kregen we gezelschap van de Canadees die we gisteren hadden ontmoet, maar ik had al mijn energie en aandacht nodig om te lopen. Vlak voordat we bij de refugio waren, kwam hij ons weer tegemoet lopen. Hij had zijn spullen al bij de refugio gebracht en kwam mijn rugzak ophalen. Gelukkig liep ik al weer wat beter, maar ik kon mijn knieën niet helemaal buigen.

In de refugio aangekomen, kon ik eindelijk de schade opnemen en een beetje tot mezelf komen.

Toch was er ook nog een leuke verrassing; het Belgische stel dat we ontmoette in de bus naar Punta Arenas/Puerto Natal, verbleef ook in deze refugio. Tijdens het diner hebben we onze ervaringen uitgewisseld en een wijntje gedronken op de “goede afloop!”