Van Nagarkot naar Dulikhel
27 april 2005 - Dulikhel, Nepal
Vanmorgen waren we al weer vroeg op na een lange nacht met zware donderbuien.
Deze gingen gepaard met flinke hagelstenen die als kogels op het dag van onze hut neerkwamen. Op zo'n moment is slapen in een hutje niet zo fijn.
De zonsopkomst boven de bergen was erg mooi, maar helaas werden de giganten van de Himalaya verborgen achter de wolken.
Na een heerlijk ontbijt zijn we, met een iets kleiner aantal, op weg gegaan naar Dulikhel. Dit zou de langste tocht worden en daarbij was er onderweg geen mogelijkheid om per lokale bus verder te gaan. Deelnemers die twijfelden aan hun vermogen om dit stuk te lopen, gingen dus al vanaf het hotel met de bus naar Dulikhel.
Na 4 uur lopen, hebben we onze "packed lunch" genuttigd op een plekje in de schaduw van een paar bomen met uitzicht over de vele terrassen met jong aangeplante mais.
Gelukkig hervond ik in de middag mijn energie (was in de ochtend niet echt in vorm) en ondanks de zware route konden we goed mee in de voorhoede van de groep.
De laatste 3 uur liepen we voornamelijk door kleine dorpjes. Dan weer berg op en dan weer berg af.
Toen we bij het hotel aankwamen waren we ook allemaal blij verrast door koele handdoekjes en een glaasje fris als welkom.
Ook in dit hotel waren we soort van verplicht om in het hotel te eten. Ik was zo wie zo niet van plan om verder te lopen dan strikt noodzakelijk.
Het voorstel van de gids is om een Tibetaanse fondue te doen met vooraf een aantal lokale hapjes.
Hier ging iedereen mee akkoord en we hadden een gezellige afsluiting van deze zware dag.
We kregen nog een biertje aangeboden van Benny en Linda als dank voor het lenen van 1 van mijn wandelstokken. Linda had enorme blaren gelopen en voor haar was het soms een echte martelgang.
Als afsluiting van het diner kregen we nog 2 bakjes lokale rijstwijn om de goden gunstig te stemmen.
Wie weet zien we morgen eindelijk de toppen van de Himalaya.